ERC-20 is een raamwerk voor het maken van nieuwe tokens op de Ethereum blockchain.
In Ethereum is een ERC een ‘Ethereum-Request for Comments’. Dit zijn technische documenten die standaarden schetsen voor programmeren op Ethereum. ERC’s proberen regels vast te stellen die het gemakkelijker maken voor applicaties en contracten om met elkaar te communiceren.
ERC-20, geschreven door Vitalik Buterin en Fabian Vogelsteller in 2015, is een relatief eenvoudig format voor op Ethereum gebaseerde tokens. Door het schema te volgen hoeven ontwikkelaars het wiel niet opnieuw uit te vinden. In plaats daarvan kunnen ze bouwen op een fundament dat al in de hele industrie wordt gebruikt en werkt.
Zodra nieuwe ERC-20-tokens zijn gemaakt werken ze automatisch samen met services en software die de ERC-20-standaard ondersteunen, bijvoorbeeld wallets. Zo kan iedere ERC-20 token worden gestort op een Ethereum adres dat het contract heeft geïmplementeerd. Dit scheelt developers een hoop tijd en de gebruikers een hoop gedoe omdat deze geen specifieke wallet aan hoeven te maken.
Een ERC-20 token onderscheidt zich echter wel van Ether (ETH), de eigen cryptocurrency van het Ethereum netwerk. Zo worden de ERC-20 tokens niet bewaard door accounts maar bestaan deze alleen binnen een contract.
Een contract is een op zichzelf staande database dat de regels voor de token specificeert, zoals de naam en de totale voorraad.
Een groot voordeel van de ERC-20-tokens is de flexibiliteit. De uiteengezette regels beperken de ontwikkeling niet, dus partijen kunnen aanvullende functies implementeren en specifieke parameters instellen om aan de behoeften te voldoen.
Naast ERC-20 zijn er ook andere standaarden voor het creëren van tokens op het Ethereum netwerk. Deze standaarden zijn vaak verbeteringen op ERC-20 of richten zich op een specifiek doel voor een token. Zo kunnen Security tokens gebruik maken van ERC-20, maar de ERC-1404 standaard is specifiek ontwikkeld voor Security tokens.
In principe kan iedereen een project starten op Ethereum en een eigen ERC-20 token lanceren. Een aantal verschillende soorten tokens zijn bijvoorbeeld stablecoins, security-tokens en utility-tokens.
Stablecoins zijn tokens die een waarde hebben gekoppeld aan die van een fiat-valuta. De grootste stablecoin van dit moment is Tether (USDT), waarvan de waarde is gekoppeld aan dat van de US Dollar. Tether maakt ook gebruik van de ERC-20-tokenstandaard.
De waarde van een stablecoin houdt als back-up doorgaans een reserve van dollars of euro’s aan. Vervolgens wordt er voor iedere opgeslagen eenheid een token uitgegeven. Wanneer er door Tether dus 1 miljard aan fysieke dollars is opgeslagen kunnen er 1 miljard USDT worden uitgegeven. In Ethereum is dit relatief eenvoudig te implementeren. Een uitgever (in dit geval Tether) lanceert een contract met 1 miljard tokens. Vervolgens worden de tokens gedistribueerd naar gebruikers die de tokens later kunnen inwisselen voor een evenredig bedrag aan echte dollars.
Het contract dat van toepassing is op dit scenario is technisch gezien relatief simpel. Het lanceren van een stablecoin vereist echter wel een stuk meer werk aan externe factoren zoals logistiek en naleving van de regelgeving.
Security tokens zijn vergelijkbaar met stablecoins. Security tokens zijn ontworpen om volledige of gedeeltelijke eigendomsbelangen in activa en/of entiteiten te vertegenwoordigen. Hoewel utility-tokens geen beperkingen hebben op wie de token kan verzenden of ontvangen, zijn security-tokens onderworpen aan veel beperkingen op basis van identiteit, jurisdictie en activacategorie.
Utility-tokens zijn de meest voorkomende soort tokens die bestaan, ongeveer 95% van alle tokens zijn utility-tokens. In tegenstelling tot stablecoins en security tokens, worden ze door niets ondersteund. Als door activa gedekte tokens als aandelen in een luchtvaartmaatschappij zijn, dan zijn utility-tokens als frequent flyer-programma’s: ze hebben een functie, maar ze hebben geen externe waarde. Deze tokens bieden gebruikers simpelweg een product en/of dienst. Utility-tokens zijn geschikt voor een groot aantal gebruiksscenario’s en dienen bijvoorbeeld als in-game valuta, ‘gas’ voor gedecentraliseerde applicaties, loyaliteitspunten en nog veel meer. Er is altijd een bovengrens voor de maximale beschikbaarheid van tokens. Hierdoor kan de waarde van de tokens stijgen vanwege vraag en aanbod.
